Kleintje hockeyt al vanaf haar vijfde. Tussendoor heeft ze eens even gehandbald, maar ze miste toch haar stick en ook haar vriendinnen. Dus daar gingen we dan maar weer. Was ook voor ons verder geen hele zware beproeving omdat die hockeyvriendinnetjes ook hele leuke hockey-ouders hebben. Ook nu aan het begin van dit seizoen alle teams gehusseld werden en ze dus in een nieuw team terecht kwam is de achterban weer dik OK.

En dat is belangrijk want als je kind lid is van een hockeyclub dan breng je een aanzienlijk deel van je leven door met die collega-ouders. Je krijgt er een leuke vrijwillige part-time baan bij. Zo zijn er allerlei klussen te verdelen als rijdienst, fruitdienst, bardienst, info-ouder, sponsorcommissie, bladblazer, activiteitenouder, regelouder enzovoort. En vanzelfsprekend mag iedereen aan de bak. Wie helemaal aan de weg wil gaan timmeren wordt assistent-coach/trainer of bestuurslid. En zo landde ik, uit moreel plichtsbesef en omdat de afdeling voetbal binnen ons gezin al vergeven was, in de activiteitencommissie.

Noblesse oblige, dus zit ik op een avond op de bank te broeden op een leuke activiteit. Ter inspiratie zoek ik het wereldwijde web op en als je dan googelt op “hockey” dan duikt al snel haar foto op: Vaderlands beste hockey-ster aller tijden Maartje Paumen. Dat zou nog eens wat zijn. Een training van Maartje herself. Ik akker door alle zegevieringen, medailles en de uitermate indrukwekkende staat van dienst en kom bij haar eigen website. Die website is binnenkort af, wordt er beloofd, maar het contactformulier werkt wel al. Dus tik ik heel voorzichtig een berichtje of ze misschien enz. In no time krijg ik antwoord. Er liggen mogelijk meer mensen met de iPhone op de bank. Daarna gaat het snel. De mede-activiteitenouders en de trainers van het spul zijn ook enthousiast en we vinden een datum en een sponsor die nu eens dankzij de virustijd zijn gereserveerde budget nog helemaal niet had aangesproken omdat alle sport-gerelateerde activiteiten werden afgeblazen. We besluiten er verder geen ruchtbaarheid aan te geven. Sportcorryfeeën hebben een waanzinnige aantrekkingskracht op locale pers en allemaal hotemetoten die normaal ook niet naar de training van een teampje 10-jarigen komen kijken en die willen dan ook allemaal aandacht. De sponsor hult zich ook in anonimiteit. “Het gaat om de meisjes.”

Het team is wel vooraf al gebriefd door de ouders, want die 10-jarigen hebben de Olympische spelen van 2016 niet zo bewust meegemaakt en anders blijven we ons excuseren. Kleintje vraagt of ze ook bij een club verderop speelt (oranje shirt), of die gouden medailles echt zijn, of ze ook zo hard zal gaan slaan als zij in de goal staat en dan heeft ze vooral nog heel veel vragen over de baby die op komst is.

En dan staan we op de afgesproken avond een beetje onwennig te wachten op de parkeerplaats, vooraf nog gewaarschuwd door Kleintje. “Breng haar veilig, naar het goede veld, mam!” Iedere auto nemen we minutieus waar. “Wat zou ze voor een auto hebben?” “O, kijk ze rijdt zelf!” Ze komt met rugzak en hockeystick en wij brengen haar naar het goede veld waar 14 stuiterende meisjes met stick hun ongeduld nauwelijks kunnen bedwingen.

Het virus heeft er inmiddels voor gezorgd dat de kantine weer dicht moet en dat er geen ouders naast de lijn mogen staan. Die staan dus verdekt opgesteld achter de heg. De weergoden, laten na dagen druilerige tijden, zich van hun goede kant zien en de zon gaat zelfs schijnen. De meisjes worden goed opgewarmd en dan worden ze meegenomen in de beginselen van de zwieper waar Maartje beroemd mee geworden is. Na een reeks oefeningen volgt er nog een partijtje en dan zit het erop.

Ze zijn goed moe na een gevarieerde en intense training. Maar dan is het uiteraard tijd voor de groepsfoto, de selfies en de handtekeningen. Gelukkig met watervaste stift want na afloop van de training komt de voorspelde plensbui alsnog uit de lucht vallen. De krabbel van Maartje staat op hockeysticks, tassen, schoenen, bidons en ballen. Moe maar uitermate voldaan nemen we afscheid.

Op de terugweg evalueren we nog even. Kleintje is laaiend enthousiast. “Wil je de foto’s doorsturen naar de juf, hockeystick neem ik mee, ik ga alles aan de klas vertellen!” Ik denk ook dat dat een goed idee is. Leuke promotie voor de sport. Ze kijkt peinzend uit het raam. “Ik denk ook dat we later wel allemaal net zo goed worden. En ook naar Oranje kunnen. We komen ook allemaal uit Limburg, kunnen goed hockeyen en keepen en hebben allemaal een hockeystick met HAAR naam erop!”.